Pàgina principal  |  Contacte  

Correu electrònic:

Contrasenya:

Inscriviu-vos ara!

Heu oblidat la vostra contrasenya?

Cumbrecita De Amigos
Per molts anys, Mari y Sol !
 
Novetats
  Afegeix-te ara
  Plafó de missatges 
  Galeria d’imatges 
 Arxius i documents 
 Enquestes i Tests 
  Llistat de Participants
 *** ANGELES *** 
 *** BIENVENIDO/AS *** 
 *** BELLEZA *** 
 *** CANCIONES *** 
 *** CUMPLEAÑOS *** 
 *** DIBUJOS GIF **** 
 *** EVANGELIOS *** 
 *** FILIPENSES *** 
 *** FLORES *** 
 *** FONDOS *** 
 **** FONDOS PANTALLA**** 
 *** FOTOS *** 
 *** GIF *** 
 *** HISTORIAS *** 
 *** HOROSCOPOS *** 
 *** HUMOR *** 
 *** IMAGENES *** 
 *** JESUS *** 
 *** JUEGOS *** 
 *** LIBROS *** 
 *** MARIA SMA *** 
 *** MUSICA *** 
 *** NOMBRES *** 
 *** NOTICIAS *** 
 *** OFICIO DIVINO *** 
 *** ORACIONES *** 
 *** PAISES *** 
 *** PEDIDOS DE ORACION *** 
 *** PELICULAS *** 
 *** PENSAMIENTOS *** 
 *** PLANTAS *** 
 *** POEMAS *** 
 *** PROVERBIOS *** 
 *** RADIOS *** 
 *** RECETAS *** 
 *** REFLEXIONES *** 
 *** REFRANES *** 
 *** RELATOS *** 
 *** RELIGION *** 
 *** SALUD *** 
 *** SANTOS *** 
 *** SANTO PADRE *** 
 *** TURISMO *** 
 *** VERSICULOS *** 
 *** VIDEOS *** 
 *** RADIO ARMONIA " 
 *** CHAT *** 
 *** SITIOS VARIOS *** 
 *: *:·CAPILLA*:·*:· 
 *** MENSAJES DE LA CASITA MARZO 2006 MARZO 2009 *** 
 *CAMINO AL CIELO* 
 *★*★*★*★*★*★*★*★*★* 
 ADORACION AL SANTISIMO ★*★*★*★*★* 
 CUMBRECITA DE AMIGOS Encuentro de Amigos 
 
 
  Eines
 
General: LAS MADRES NUNCA MUEREN
Triar un altre plafó de missatges
Tema anterior  Tema següent
Resposta  Missatge 1 de 3 del tema 
De: VAINICA  (Missatge original) Enviat: 18/01/2010 00:36
 
 
 
 
 
 
 
   

LAS MADRES NUNCA MUEREN

Cuando yo tenía seis años maté a mi madre por primera vez, no quería que

estuviera junto a mi el primer día de clase, yo me consideraba lo

suficientemente fuerte para enfrentar los desafíos que la nueva

vida me traería...

Pocas semanas después descubrí aliviado que ella seguía alli lista

para defenderme de los compañeros agresivos que me amenazaban

y para auxiliarme frente a las dificultades de mis primeras cuentas.

 

A los 14 años la maté nuevamente , no la quería imponiéndome reglas o

límites, ni que me impidiera vivir la plenitud de los vuelos de los años juveniles.

 

A los 16 años  de nuevo la maté porque  en una salida con los amigos 

tuve la primer borrachera,recuerdo que ella limpió  el vómito de mi 

 habitación y me dijo con todo cariño  que no se lo diaría a mi padre, pero

 que jamás me volviera a ocurrir, que  los hombres  son hombres

  por otras cosas no por beber...

 

A los 18 años pensé que mataría a mi madre definitivamente y ya  no

resucitaría más... Había entrado en la Facultad, me había mudado a la capital

hacía política estudiantil actividades en la que la presencia materna no

cabía en ninguna hipótesis. Ingenuo engaño :Cuando me descubrí confundido

sobre que rumbo seguir, volvi a la casa materna único espacio de posible

 guarida de comprensión.

 

A los 23 años me di cuenta que la muerte materna era posible, solo

 requería lentitud, fue cuando me casé, planté bandera de independiancia

total  y seguí mi viaje. Pero bastó ver nacer a mi primer hijo para

descubrir que ese ser llamado madre  se transformaría en un especimen

 aún más vigoroso llamado abuela. Para los que aun no han vivido la experiencia,

 abuela es madre en dosis doble...

 

A pesar de todo continué creyendo en la muerte lenta y demorada

y cada vez más me fui sintiendo más  distante y autónomo aún

cuando a intervalos regulares ella apareciese en mi vida desempeñando

 papeles importantes y únicos, papeles que solamente ella podía protagonizar.

Pero al final de esa historia al contrario de lo que siempre imaginé fue ella

 quien la definió. Cuando menos lo esperaba ella se murió. Así sin más

ni menos, sin pedir permiso, sin hora marcada, ni ocasión par la despedida

Ella simplemente se fue dejando la lección; las madres son para siempre.

Al contrario de lo que siempre imaginé son ellas las que deciden cuando

esta eternidad puede durar toda la vida y cuanto queda relegado para

el étereo recuerdo de la nostalgia.

La lección que he aprendido es que debemos demostrar nuestro amor en vida

y el vacío que ella deja al partir, no se llena con nada.

Para los que aún tiene la dicha de tener a su madre viva: ámala, abrazalá , bésala

y dila cuanto la quieres .

Y para los que ya no la tienenen: guarda su recuerdo en el más precioso

 de los baules , cierra los ojos y haz una oración poe ella donde quiera que

ella esté  va a entender tu mensaje,va a llorar cunado llores, va a reir

 cuando rías, va a velar tu sueño como  cuando eras niño , no esperes

 su partida para llevarle una flor o para darle  tu amor.

Un día vas a descubrir que la persona que más te amó en la vida, fue ella.

***************

(Desconozco el autor)

 
 
 
 
 
 

*Fondo por Vainica*



Primer  Anterior  2 a 3 de 3  Següent   Darrer  
Resposta  Missatge 2 de 3 del tema 
De: Solita Enviat: 18/01/2010 01:39

Resposta  Missatge 3 de 3 del tema 
De: Wendy Enviat: 20/01/2010 11:26
BESITOS


 
©2025 - Gabitos - Tots els drets reservats