Pàgina principal  |  Contacte  

Correu electrònic:

Contrasenya:

Inscriviu-vos ara!

Heu oblidat la vostra contrasenya?

EL RECUERDO DE MI SUEÑO
Per molts anys, Caroly57 !
 
Novetats
  Afegeix-te ara
  Plafó de missatges 
  Galeria d’imatges 
 Arxius i documents 
 Enquestes i Tests 
  Llistat de Participants
  
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
 
  Eines
 
General: POEMA PARA MI MUERTE
Triar un altre plafó de missatges
Tema anterior  Tema següent
Resposta  Missatge 1 de 2 del tema 
De: PEPE 6010  (Missatge original) Enviat: 17/12/2011 14:03

POEMA PARA MI MUERTE

Ante un anhelo

No morir conmigo misma, abandonada y sola, en la más densa roca de una isla desierta.

En el instante un ansia suprema de claveles, y en el paisaje un trágico horizonte de piedra.

Mis ojos todos llenos de sepulcros de astro, y mi pasión, tendida, agotada, dispersa.

Mis dedos como niños, viendo perder la nube y mi razón poblada de sábanas inmensas.

Mis pálidos afectos retornando al silencio ¡hasta el amor, hermano derretido en mi senda!

Mi nombre destorciéndose, amarillo en las ramas, y mis manos, crispándose para darme a las yerbas.
Incorporarme el último, el integral minuto, y ofrecerme a los campos con limpieza de estrella doblar

luego la hoja de mi carne sencilla, y bajar sin sonrisa, ni testigo a la inercia.

Que nadie me profane la muerte con sollozos, ni me arropen por siempre con inocente tierra;

que en el libre momento me dejen libremente disponer de la única libertad del planeta.

¡Con qué fiera alegría comenzarán mis huesos a buscar ventanitas por la carne morena y yo, dándome, dándome, feroz

y libremente a la intemperie y sola rompiéndome cadenas!

¿ Quién podrá detenerme con ensueños inútiles cuando mi alma comience a cumplir su tarea, haciendo de mis sueños

un amasijo fértil para el frágil gusano que tocará a mi puerta?

Cada vez más pequeña mi pequeñez rendida, cada instante más grande y más simple la entrega; mi pecho quizás

ruede a iniciar un capullo, acaso irán mis labios a nutrir azucenas.

¿Cómo habré de llamarme cuando sólo me quede recordarme, en la roca de una isla desierta?

Un clavel interpuesto entre el viento y mi sombra, hijo mío y de la muerte.
Ser ya su compañera su eterna viajera por una eternidad entera

Cecilia




Primer  Anterior  2 a 2 de 2  Següent   Darrer  
Resposta  Missatge 2 de 2 del tema 
De: ♥Ami Enviat: 17/12/2011 15:34


 
©2025 - Gabitos - Tots els drets reservats