Pàgina principal  |  Contacte  

Correu electrònic:

Contrasenya:

Inscriviu-vos ara!

Heu oblidat la vostra contrasenya?

NUESTRO MUNDO
 
Novetats
  Afegeix-te ara
  Plafó de missatges 
  Galeria d’imatges 
 Arxius i documents 
 Enquestes i Tests 
  Llistat de Participants
 ☼General☼ 
 ☼Normas d Nuestro Mundo☼ 
 ☼Oremos☼ 
 ☼Nuestra Capilla☼ 
 ☼Cumpleaños☼ 
 ☼Reflexiones☼ 
 ☼Poesías y Poemas☼ 
 ☼A cocinar!!☼ 
 ☼Ofrecimientos de firmas☼ 
 ☼Retirar firmas☼ 
 ☼Grupos Amigos☼ 
 Rincón de Juanito (Sus Rutas Antiguas) 
 
 
  Eines
 
General: EN LA ORILLA DEL SILENCIO
Triar un altre plafó de missatges
Tema anterior  Tema següent
Resposta  Missatge 1 de 4 del tema 
De: MARILU9268  (Missatge original) Enviat: 03/04/2011 14:40
 

 


  En la orilla del silencio

Ahora que mis manos 

apenas logran palpar dúctilmente, 

como llegando al mar de lo ignorado, 

este suave misterio que me nace, 

túnica y aire, cálida agonía, 

en la arista más honda de la piel, 

junto a mí mismo, dentro, 

ahí donde no crece ni la noche, 

donde la voz no alcanza a pronunciar 

el nombre del misterio.


Ahora que a mis dedos 

se adhiere temblorosa 

la flor más pura del silencio, 

inquebrantable muerte ya iniciada 

en absoluto imperio de roca sin apoyo, 

como un relámpago del sueño

dilatándose, cándido desplome

hacia el abismo unísono del miedo.


Ahora que en mi piel 

un solo y único sollozo 

germina lentamente, apagado, 

con un silencio de cadáver insepulto 

rodeado de lágrimas caídas, 

de sábanas heladas y de negro, 

que quisiera decir: "Aún existo".


Comienzo a descubrir cómo el misterio es uno 

nadando mutilado 

en el supremo aliento de mi sangre, 

y desnudo se afina, agudiza su sombra 

para cavar mi propia tumba 

y decirme la fiel palabra 

que sólo para mí conserva 

escondida, cuidada rosa fresca: 

"Eres más mío que mi sombra, 

en tus huesos florezco 

y nada hay que no me pertenezca 

cuando a tientas persigo, destrozando tu piel 

como el invierno frío de la daga, 

el vaho más cernido de tu angustia 

y el poro más callado de tu postrer silencio".


Entonces me saturo de mí mismo 

porque el misterio no navega 

ni crece desolado, 

como germina bajo el aire el pájaro 

que ha perdido el recuerdo del nido allá a lo lejos, 

sino que es piel y sombra, 

cansancio y sueño madurados, 

fruta que por mis labios deja 

el más alto sabor y el supremo silencio endurecido.


Y empiezo a comprender 

cómo el misterio es uno con mi sueño, 

cómo me abrasa en desolado abrazo, 

incinerando voz y labios, 

igual que piedra hundida entre las aguas 

rodando incontenible en busca de la muerte, 

y siento que ya el sueño navega en el misterio.


Alí Chumacero


 





Primer  Anterior  2 a 4 de 4  Següent   Darrer  
Resposta  Missatge 2 de 4 del tema 
De: yanely Enviat: 03/04/2011 14:43

Resposta  Missatge 3 de 4 del tema 
De: Fe Consuelo Enviat: 03/04/2011 23:29

Resposta  Missatge 4 de 4 del tema 
De: campitos0 Enviat: 04/04/2011 12:30

Ahora que en mi piel 

un solo y único sollozo 

germina lentamente, apagado, 

con un silencio de cadáver insepulto 

rodeado de lágrimas caídas, 

de sábanas heladas y de negro, 

que quisiera decir: "Aún existo".


Comienzo a descubrir cómo el misterio es uno 

nadando mutilado 

en el supremo aliento de mi sangre, 

y desnudo se afina, agudiza su sombra 

para cavar mi propia tumba 

  milgraciasbarco-1.gif



Primer  Anterior  2 a 4 de 4  Següent   Darrer  
Tema anterior  Tema següent
 
©2025 - Gabitos - Tots els drets reservats