|
General: MEIGAS
Elegir otro panel de mensajes |
|
De: monteiro_1 (Mensaje original) |
Enviado: 29/10/2007 19:22 |
AS MEIGAS A crenza nas meigas é mito central do noso acervo supersticioso; elas representan para o pobo o mal e o pecado, o danoso e o prexudicial; todo o contrario á bondade e ao ben, feito polo que se diferencian das fadas, que significan o favorable e o adverso (dada a súa dobre condición de boas fadas e malas fadas). O específico da identidade das meigas é a vellez, acrecentada pola dureza, a crueldade e a vinganza, aínda que tamén por veces son boas. Polo xeral, as xentes sinxelas témenas ou rexéitanas, pero tamén andan á súa procura, cando con ensalmos acoden a elas por curaren algunha doenza ou por descubriren o porvir. Atribúenselle sortilexios, maleficios e meiguerías (ou meigallos); críase que estaban dotadas dun poder sobrenatural, diabólico, para cabalgar de noite polos aires a carranchapernas en paus de vasoiras e dirixíndose os sábados a Sevilla ou ao areal do Coiro de Cangas, onde celebraban xuntanzas co mesmo demo. Para realizaren estas excursións nocturnas polo espazo aéreo, untábanse con ungüentos que agochaban na pedra da lareira, e aínda ás veces facían beberaxes para zugar o sangue aos rapaces (de onde lle ven o nome de meigas chuchonas que vén sendo o mesmo que dicir vampiros na mitoloxía popular). Tiñan as meigas unha idea real, se ben fantástica, das facultades superiores de que se crían dotadas; e cando nun proceso se lle preguntou a unha delas se fora polo aire montada na vasoira de costume alporizado e burlón, contestou: iso, por suposto, xa se sabe!
Duramente perseguidas pola Inquisición e os Xustizas reais, o número das procesadas chegou a ser tal que os inquisidores dicían que Galiza estaba "muy afligida por esta plaga ". En procesos que se lles incoaron declararon algunhas, sometidas a tormentos, que falaban cos defuntos,que podían desmaiar unha persoa sempre que quixesen facéndolle sinais con cruces na fronte; que curaban coas herbas de dezaoito cemiterios; que facían volver o leite ás amas por medio da ruda, o ourego e outras herbas; e moitas afirmacións deste tipo, debidas en gran parte a histéricas alucinacións.
Para lles facer dano aos animais domésticos transformábanse en abellóns. Nas aldeas teñen a convición supersticiosa de que o belisco dunha meiga abonda para que o que o reciba fique enmeigado, se non llo devolve de contado; e esta crenza lendaria orixinou o costume de beliscarse entre si as mozas, poñendo cadaquén singular empeño en devolver ao punto o belisco recibido. As meigas puideron ser en orixe druidesas; e, en resumo, o antídoto máis eficaz contra delas parece ser o de levar un allo no peto. Na comarca de Bergantiños, a un crómlech que se atopou no cumio da parroquia de Cances, foi chamado "Eira das meigas", e recibe este cualificativo porque, segundo a tradición, alí se xuntaban as bruxas na véspera de San Xoán, e acomodada cada unha no seu asentadoiro, ou sexa, as pedras que forman o círculo, tomaban acordos para facer dano aos humanos. Este crómlech ou círculo lítico coñécese tamén como "Circo dos xogos".
O MEIGALLO
Chámase así ao feitizo, embruxamento ou encantamento do que se valen meigas e feiticeiros para acadar os seus propósitos. Hai xente en Galiza que cre que o meigallo é cousa certa, considerándoo efecto da envexa. Métese no corpo da persoa elixida, xeralmente unha moza abandonada polo noivo, ou unha muller que se cre vítima da envexa. A persoa que padece a doenza non entra por propio gusto na igrexa nin atende á misa, pero os parentes ou amigos e amigas obrígana a oír a misa cantada; evidénciase o seu feitizo no feito de que mentres o crego ergue a hostia e o cáliz, ela berra, bota escuma e retórcese en convulsións case epilépticas e cae rendida, abeirada polos que a suxeitan que no en tanto non deixan de lle dicir, un pouco arrepiados e autoritarios: bótao fóra!... bótao fóra!... NOMBRES DE LAS MEIGAS | BALURA: de figura extremadamente encorvada, camina apoyándose en un corto bastón nudoso. Viste ropas raídas y un sombrero a modo de capirote. Su nariz es ganchuda, de rostro verrugoso, sus ojos lagrimean constantemente y su mirada es aterradora. Si uno se cruza con Balura no sólo debe no hablarle sino tan siquiera mirarla. MARIMANTA: es la meiga del saco, roba niños y los hace desaparecer. Si una anciana fea, encorvada, que lleva un saco a su espalda chepada os pide humildemente limosna a la puerta de vuestra casa, dádsela y vigilad a los niños hasta que se aleje. FEITICEIRA: vive cerca de los rios y riachuelos, aunque anciana su aspecto no repele, posee una voz muy bella que con sus cantos hinoptiza a los mozos del pueblo que van metiéndose en el río, donde al fin se ahogarán. Para evitar la magia de Feiticeira hay que meter una piedra en la boca hasta dejar de escuchar sus dulces melodías. LURPIA: si al anochecer te encuentras con una vieja sarmentosa, sólo piel, huesos y harapos que te demanda insistentemente una limosna procura ser generoso, no vaya a ser una Lurpia. Si no queda satisfecha, se vengará soplando su aliento maligno sobre un hijo tuyo que le provocará daños cerebrales irreversibles. MULLER LOBA: esta tiene que haber nacido en Nochebuena o Viernes Santo, o bien ser la séptima o novena de una familia que todos los hijjos son mujeres. En las noches de luna llena su cuerpo se cubre de un vello largo y duro, abandona su casa y deambula por caminos y carballeiras atacando a toda persona que encuentre para saciarse de sangre. Por eso en noches de luna llena... "mellor quedar na casa". VEDOIRA: es esbelta y agradable en el trato. Posee facultades adivinatorias, ya que al ser bautizada recibió los óleos destinados a los moribundos y no a los que entran, por la gracia del sacramento, en el Reino del Señor. Te informará si tus familiares fallecidos están gozando eternamente en el cielo o si aún penan en el Purgatorio, por lo que no estaría de más ofrecer unas misas por ellos. ALEN: es una criatura inmaterial, puro espíritu, niebla con forma humana, sudario caminante, condenada a vagar por siempre en compañias de la Santa Compaña por no cumplir el rito de " a San Andrés de Teixido, va de muerto quien no fue de vivo". Si os toca o simplemente os roza con su inmaterial cuerpo, os veréis iremediablemente a acompañar en su interminable vagar. CARTUXEIRA: es una meiga echadora de cartas que siempre acierta en sus vaticinios. Pero en eso está su peligro, pues con vaticinios iniciales esperanzadores va embaucando poco a poco al pobre incauto, cuya ambición de conocer su futuro hará que vuelva a la meiga una y otra vez. Así, el vaticinado venderá tierras, ganado y pagará con todos sus ahorros a la Cartuxeira y eso será su ruina. BRUTA: es una meiga siniestra. Posee una cabeza desproporcionadamente grande respecto de su cuerpo enjuto y raquítico. Solicita limosna y acepta cualquier donativo por poco que sea, agradeciéndolo con un beso. Pero este beso es maléfico que enloquece al que lo recibe. Para evitar la maldición del beso maléfico, tendrá que bañarse en el mar todos los dias del año, cualquiera que sea el tiempo y el estado de las aguas. MOUCHA: meiga de mal aguero, con cara de búho y cuerpo de mujer. Cuando se posa en un árbol cercano a una casa donde hay un enfermo lo que está haciendo es anunciar la muerte de esa persona. AQUELARRE: amante de Satán con el que cohabita los sábados de luna llena. Viaja en una escoba y es una de las meigas más maléficas. Hace el mal de ojo a quien la desprecia, por lo que se aconseja a quien la vea volando en su escoba que agache la cabeza y la ignore. AGOREIRA: esta meiga envejece prematuramente, pero vive muchisimos años. Sus facultades adivinatorias son espectaculares, pero con la pecularidad, que sólo adivina lo malo que le va a suceder a las personas. Un consejo: que nunca te lea el futuro una Agoreira. LAVANDEIRA: suele ir por las noches a lavar la ropa en una aldea cualquiera. Tiene el aspecto de anciana agradable que invita al caminante a que colabore con el escurrido de las prendas y ha de tener cuidado en hacerlo en sentido contrario a la Lavandeira, ya que de coincidir estrá expuesto a serias desgracias. BASILISCO: este maléfici ser habita en las fragas mñás espesas. Tiene aspecto de lagarto de enormes dimensiones, aunque lleva ropa femenina y su rostro se asemeja al de una anciana, para disimular su verdadera condición. Dicen que procede de un huevo sin yema, que puso un gallo viejo, no una gallina. Embauca a las personas con su dulce voz y le causa la muerte con ritos satánicos. MARIA SOLIÑA: famosa meiga del siglo XVII, juzgada y condenada por la Inquisición, por tener supuestos malos tratos carnales con el demonio. Se libró de milagro de la hoguera, aunque fue torturada cruelmente y condenada a vestir "sambenito", atuendo infamante en aquel tiempo. AUREANA: meiga de aspecto joven, cuyo encuentro casual con ella, sobre todo en las riberas de rios o fuentes, es símbolo de buena suerte y de buenos augurios. Dicen que 3es frecuente verla en las Burgas orensanas y quizás de esa antigua y bella ciudad venga su nombre, ya que antaño Orense fue Aurea, ya que en sus rios, esapecialmente el Sil, podía encontrarse pepitas de oro. SABIA: es una de la spocas meigas buenas y bondadosas. Si te encuentras con ella te curará de cualquier enfermedad que padezcas. Para ello, Sabia pasará una de sus piernas nueve veces por encima de tu cuerpo. MOURA: bellísima criatura, inofensiva y encantadora. Aparece inesperadamente en orredoiras, grandes penedos y en lugares apartados de las aldeas. El encuentro con una Moura puede ser beneficioso, pues cerca hay un tesoro oculto. Debemos seguir su atención, o mejor aún , enamorarla, para que nos indique el lugar exacto donde guarda el tesoro. si conoces a alguien que de repente ha hecho fortuna y no quiere confesar cómo, sospecha que se encontró con una Moura. Gamado de: Navia de Suarna: bem vindos ao Paraiso | |
|
|
Primer
Anterior
2 a 7 de 7
Siguiente
Último
|
|
De: mayra1950 |
Enviado: 29/10/2007 19:54 |
Monteiro, Eu também estava à pesquisar na net e encontrei a crônica abaixo postada. Já o fiz na discussão "Dia das Bruxas", mas creio que ela se encaixa melhor aqui e justamente por este motivo "gamei" para cá. Não tinha visto ainda a tua postagem...só agora! Um beijinho, Mayra CRÔNICA Dia das Bruxas Ivan Angelo A garotada prepara-se para mais um Dia das Bruxas: fantasias, maquiagens, narig천es, verrugas. E na imprensa aparecem matérias sobre a conveni챗ncia da brincadeira. Alguns dos que questionam a data a v챗em como celebra챌찾o, e por isso imprópria, de um absurdo: "Bruxas s찾o do mal e ponto". Outros reclamam por patriotada: "N찾o é festa brasileira". E há os que acusam o Halloween de ser mais uma invas찾o cultural ianque.
Ora, é preciso ser menos carrancudo com certas coisas, como essa, e mais severo com outras, que se deixa correr de rédea solta. A data está presente nas escolas infantis apenas porque estas precisam motivar as crianças para brincadeiras, fabulação e trabalhos. É cópia, sim, é estrangeirismo, sim, e daí? Já vi nos jornais educadores dizer que essa comemoração alienígena deveria ser substituída por uma lenda nacional, como a Cobra Grande, o Saci, o jabuti. Ora, o jabuti. Durante séculos o lado europeu da nossa cultura apagou o fabulário indígena, e agora querem acordar a Cobra Grande. A meninada nem sabe o que é isso. Nada contra acrescentar, mas por que substituir? Já ouvi um radical protestar nestes termos: "Se continuar assim, qualquer dia vamos comemorar o 4 de Julho, que é o dia da independência dos Estados Unidos, em vez do 7 de Setembro". Olha, gente, em matéria de festa, brasileira mesmo só o Quarup. Porque cavalhada, Carnaval, Natal, São João, Santo Antônio, a rigor veio tudo de fora. Se for radicalizar, até a língua portuguesa é estrangeira na América. É melhor relativizar. Halloween é uma invasão cultural? É, mais uma. Como o futebol, o Homem-Aranha, a música pop e o hambúrguer. Onde moro, meninos e meninas fantasiados de bruxos de cetim negro costumam pedir balas e doces nos apartamentos. Jovens organizam festas de bruxas. Que mal há? Uma brincadeira como outra qualquer. Religiões rabugentas, de ranço medieval, alegam que bruxas são demônios, entidades do mal, e "Deus não quer que se brinque com isso". É preciso leveza para tratar de coisas leves. Na realidade, a brincadeira vai é diluindo a idéia de bruxa que se difundiu a partir da Idade Média. Nessa época, também chamada de Idade das Trevas (Dark Ages, em inglês), a imaginação popular criou bruxas terríveis, capazes de maldades, feitiços, encantamentos e desgraças. As principais vítimas da acusação eram mulheres velhas, pobres e feias. O papa Alexandre IV botou a Inquisição atrás delas, em 1258; outro papa, Inocêncio VIII, dois séculos depois, exigiu maior severidade na caça às bruxas e a matança se espalhou pela Europa. Joana d'Arc foi uma das vítimas, em 1431. Um britânico chamado Mathew Hopkins, em apenas um ano, teria enforcado sessenta bruxas no condado de Essex. Matavam-se pessoas nas fogueiras sob acusação de bruxaria, bastava o testemunho de inimigos, de despeitados, invejosos e ignorantes. Considerando tudo isso, é uma grande evolução poder brincar de bruxa, não? Há muitos anos, os meios literários divertiram-se com a idéia de que algumas escritoras brasileiras mais inquietantes seriam bruxas. Lembro-me de citarem Clarice Lispector e Hilda Hilst. Foram convidadas para um congresso internacional de bruxos, no México. Havia uma seriedade jocosa nessa atribui챌찾o, buscava-se o sobrenatural para explicar o trabalho sem par창metro delas. Um ditado galego, muito citado no Brasil inclusive em espanhol, e que já era antigo na época de Cervantes, dialoga espertamente com a supersti챌찾o: "N찾o creio em bruxas, mas que elas existem, existem". Fica muito mais gracioso na forma como se popularizou na Galícia: Yo no creo en las meigas, pero haberlas haylas. Na véspera de um Halloween, um conhecido colunista de jornal e televis찾o respondeu no ar a uma pergunta sobre a exist챗ncia de bruxas: – Claro que existem. Cruzei com uma certa vez e estou pagando pensão até hoje. | | | |
|
|
|
De: -manuelafonso |
Enviado: 29/10/2007 20:14 |
This message has been deleted due to termination of membership. |
|
|
|
De: -manuelafonso |
Enviado: 29/10/2007 20:14 |
This message has been deleted due to termination of membership. |
|
|
|
De: -manuelafonso |
Enviado: 29/10/2007 20:14 |
This message has been deleted due to termination of membership. |
|
|
|
De: m짧concei챌찾oalves1 |
Enviado: 29/10/2007 23:41 |
Monteiro, Se ma lhe pergunte, por acaso vive em Espanha, Galiza? Interessante, essa pesquiza..... è que só na Galiza e alto Minho, ou챌o chamar meigas, las meigas, tanto para o bem, como para o mal........ Geralmente aqui onde moro, associa-se bruxas para o mal e meigas (no sentido de fadas), para o bem. SAO ALVES |
|
|
|
De: monteiro_1 |
Enviado: 30/10/2007 14:28 |
S찾o, Moro em Lamego, mas tenho uma irmã a morar em Compostela, o marido é galego, de Navia de Suarna. Ao todo conto oito galegos(as) da minha familia directa. Sempre que posso dou por lá umas voltas, é a minha xente, come-se bem, e fala-se um portugês muito parecido ao que se falava pelas aldeias do interior. Não tive de pesquisar nada, este apontamento está postado numa comunidade como esta, com o nome da aldeia "Navia de Suarna" onde eu de vez em quando dou uma espreitadela. Um abra챌o Monteiro |
|
|
Primer
Anterior
2 a 7 de 7
Siguiente
Último
|
|
|
|
©2025 - Gabitos - Todos los derechos reservados | |
|
|